Το καφέ μισοάδειο. Ο καπνός ξεχειλιζε από τα ρουθούνια του. Η οθόνη απέναντι έπαιζε Μουντό μπάσκετ. Ρωσία Αργεντινή. Οι σερβιτόρες πηγαινοερχονταν με τα ψεύτικα χαμόγελα τους.

Τα είχε όλα. Ομορφιά, χρήματα, οικογένεια, παιδιά. Ρούφηξε δυνατά το τσιγάρο του. Όμως, οποτε έβρισκε μια ώρα μόνος, παρέα με τον καλύτερο του φίλο, τον εαυτό του… κάτι τον έτρωγε… ετριζε τα δόντια του… σκέψεις στριφογυρνουσαν στον ωκεανό του μυαλού του. Στη λεωφόρο Ποσειδώνος τα αυτοκίνητα πηγαινοερχονταν δίχως σταματημό. Τέσσερις το μεσημέρι. 35 Αυγούστου. Η Φαιη του έφερε τον λογαριασμό. Ως συνήθως, της άφησε ένα γερό φιλοδώρημα κλείνοντας της το μάτι. Τα μάτια μιλάνε. Τα λένε όλα.

Να γράφεις και να σβήνεις του είχε πει κάποτε ο πατέρας του. Αυτή είναι η ζωή.