Όταν σου δίνεται η ευκαιρία να γράψεις, τότε πρέπει να την αρπάζεις, γιατί δεν την έχεις κάθε μέρα…Το σημαντικό είναι βέβαια να έχεις κάτι να πείς και να μην αναλώνεσαι στα τετριμμένα…Μια πρόταση θέλω να πω αλλά κάνω εισαγωγή για να φαίνεται το κείμενο μεγάλο, αυτό το όμορφο Σάββατο του Νοέμβρη που μας βρίσκει στα πάτρια εδάφη, στην παλιά γειτονιά, στο πάρκο, στο δάσος, πλημμυρισμένο από παιδικά όνειρα που μεγαλώσανε και γίνανε εφιάλτες, στα δέντρα που χάνονται κάτω από τον ήλιο..Στο δέντρο που εκτελούσε χρέη δοκαριού για τα διπλά του …τότε, αγνό παιχνίδι άλλων εποχών, όταν η ζωή περιστρεφόταν μόνο από μια λέξη: παιχνίδι…

Επιστρέφοντας στην αφορμή του ποστ, το ερέθισμα είναι η πόλις, παιδί της πόλις όπως την ζήσαμε τόσοι και τόσοι , άλλοι την αφήσαμε, άλλους μας άφησε, άλλοι την είδαμε από άλλο μάτι, άλλοι από άλλη συνοικία αλλά όλοι όσοι την ζήσαμε μας άφησε κάτι, κάτι που έχει μείνει βαθιά χαραγμένο..Το αίσθημα , η αίσθηση ότι η δίψα για ζωή κάποια μέρα θα δώσει τη θέση της σε μια πράξη εξόχως σημαντική ώστε να αποκτήσει νόημα όλη αυτή η ύπαρξη και συνύπαρξη σ’αυτούς τους δρόμους αυτής της πόλις …Η πόλις γέρασε μαζί μας και εμείς μεγαλώσαμε πια μαζί της…Και φτάνοντας επιτέλους στην πρόταση που θέλω να πω εξ’αρχής:

Έχει γοητεία η παρακμή…

Ιλίσια 17.40.Νυχτώνει…