O δρόμος είχε κίνηση.Καλοκαιρινή μπόρα. Υπομονή καμία. Πού είναι το άπλετο φως που ξυπνάει και πεθαμένο; Πού είναι ο υπέροχος αθηναικός ουρανός; Πού κρυφτήκατε σήμερα. Κόσμος στοιβαγμένος στα μεταλλικά κουτάκια. Άλλα πιο όμορφα άλλα πιο χοντροκομμένα. Άλλοι καπνίζουν, άλλοι κρατάνε μια οθόνη, άλλοι χαζεύουν το κενό. Από τη βαρεμάρα άναψα τσιγάρο. Η καμπίνα γέμισε καπνό. Άνοιξα το παράθυρο. Το ράδιο έπαιζε ένα ροκ κομμάτι. Δυνάμωσα την μουσική. Ξεχάστηκα μέσα στις σκέψεις του υγρού πρωινού. Το φανάρι άναψε. Προχώρησα. Ρούφαγα εναγωνίως το τσιγάρο αλλά δεν έφερνε την λύτρωση. Τίποτα δεν θα άλλαζε. Απλά έφτασα λίγο πιο κοντά. Η διαδρομή έφτανε στο τέλος της. Έκανα το ατόπημα και πέταξα το τσιγάρο από το ανοικτό παράθυρο. Πού θα βρώ τη λύτρωση σήμερα;